Begrijpend lezen is moeilijk voor mensen. Of toch zeker voor bepaalde individuen. Soms is dat irritant.
Er zijn nu eenmaal mensen en handelspraktijken die op hun deur hangen ‘enkel open op afspraak’ en daarbij dus ook de contactgegevens. Ook bij ons.
Dit wil zeggen dat bezoekers welkom zijn op een op voorhand besproken en vastgelegde datum en uur. Niet omdat ik niet verrast wil worden. Integendeel. ‘Wat is dan het probleem?’, vraagt u zich wellicht af.
Achteraan is een grafisch atelier dat op regelmatige tijdstippen draait. Inkt prepareren, etsjes in hun badje leggen, afdrukken, … . Wanneer ik daar mee bezig ben is er geen tijd voor een tussendoortje. Een koperplaatje dat in het badje ligt voor vijf minuten, moet daar ook maar vijf minuten in liggen. Niet korter, niet langer, niet in stukjes van 2 seconden. De duur van het etsbadje beïnvloed de geslaagdheid van de afdruk.
Inkt op waterbasis die geprepareerd is, is snel droog. Wanneer er een drager ingeïnkt is, is het wenselijk dat deze afgedrukt wordt. Zo snel mogelijk.
Dit zijn dus gegronde argumenten voor ‘enkel open op afspraak.
Toch zijn er mensen die ‘enkel op afspraak’ niet begrijpen en die bijgevolg op de meest onnozele tijdstippen aan de deur bellen. Geen probleem als het voor iets serieus is.
Als je dan de deur gaat open doen en er staat een wielertoeristeke voor de deur, is het meestal prijs. Ofwel komen ze met de vraag of ik schilderijen schat, of ze vragen of ik schilderijen aankoop, of in antiek doe…
Maar laatst overtrof alles. Een wielertoerist. Kwam even mededelen dat zijn vriendin een etenszaak wilde beginnen. Ik dacht nog: ‘Wat heb ik daarmee te maken?’ Om te vragen of dit te huur of te koop stond, want hier in dit pand was toch niks te zien. Nochtans, er staat aan de straatkant een groot reclamebord waarop ‘kunstgalerij en atelier’ op staat. Ook op mijn raam staat een lopende expo aangekondigd. En regelmatig staan er toch auto’s voor de deur. En dan nog het voornaamste : bij mijn weten hangt of staat niet aangegeven ‘te huur’ of ‘te koop’. Een ander gegeven is dat we hier 2.5 jaar wonen en niets anders gedaan hebben dan verbouwd. Altijd beweging dus.
Na ruim tien minuten begreep de man nog altijd niet dat hier geen horecazaak te beginnen viel. Als extra motivatie opdat ik toch zou zwichten, zei hij trots dat hij van Veerle was. En ik vroeg me af: ‘als je dan toch van dit dorpje bent, zou je moeten weten dat wij hier net wonen.’ Op het einde stelde hij de vraag ‘of het misschien over twee jaar te huur zou komen’. Uiteraard was het moeilijk om mijn lach nog te kunnen inhouden.
Ik dacht nog even na. Wat zou ik hem antwoorden? Hoe zou ik hem antwoorden?
‘Het duurt nog twintig jaar eer ik op pensioen kan gaan’, antwoordde ik hem lachend. En daarop vertrok de wielertoerist met open mond.
Terug in mijn atelier was de inkt half droog. Er hangt nu in koeien van letters dat ik enkel open ben op afspraak. Geen afspraak, doe ik niet open. Begrijpend lezen is moeilijk voor mensen. En nu maar hopen dat mensen dat terug gaan leren.
2/9/2014