Een deadline of dodenlijn kan je figuurlijk het leven kosten.
Deadline. Is het geen mooi woordje? Het bekt goed, klinkt intelligent en het bewijst dat je een degelijke talenknobbel bent.
Als je ‘deadline’ letterlijk vertaalt, betekent het ‘dodenlijn’. Hoewel deadline sexyer klinkt dan dodenlijn, blijven de twee woorden een luguber bijklankje hebben.
Zoals in volgende situaties.
Wedstrijden worden lang op voorhand aangekondigd. Meestal tijd zat om iets te maken. Workshops en cursussen worden ook minstens een half jaar op voorhand vastgelegd met een uiterste datum voor inschrijvingen. Enkele jaren geleden was ik columniste voor een blad en kreeg telkens een uiterste datum om mijn stukken in te leveren. Voor de wedstrijden, de workshops en de columnisten gelden er deadlines. Dus dodenlijnen.
Neem nu de internationale ex libris en kleingrafiek wedstrijd. Een gekende wedstrijd waar een heleboel buitenlanders aan meedoen. Vorige keer was ik net iets te laat. Ik had me voorgenomen de volgende editie mee te doen. Twee jaar later. Toen al wist ik dat zich deze deadline zich zou stellen.
Ik was al gaan piepen naar de historiek en moest concluderen dat winnen absoluut geen optie was. Met een plaatsje voor de biënnale kleingrafiek zou ik al tevreden zijn. Uit een kleine berekening zou ik 10 % kans hebben ongeacht het aantal ingestuurde werken. Tien procent, het is niet veel maar wel een gok waard. Zou ik geselecteerd worden, dan is dit een grote eer.
April dit jaar: ik dacht er aan om mee te doen. Het wedstrijdreglement en de documenten stonden al online. Maanden vlogen. In juli porde ik mezelf aan dat het nu hoog tijd werd om eens te beginnen. Geen inspiratie, hoe hard ik ook probeerde.
Eind augustus. De tijd drong. Achterstevoren geredeneerd: een week droogtijd, drie dagen om te drukken, een week om te ontwerpen en op de drukplaat te zetten.
Eind september schoot er me vanalles te binnen. Eindelijk. Ik had nog amper een maand tijd. Om groen van te worden.
Enkele dagen voor de dodenlijn in september. We besloten dat het misschien beter was om naar Sint Niklaas te rijden en de werken persoonlijk gaan af te geven. Dat scheelde enkele dagen en dan mocht B Post fouten maken, ik zou er in elk geval niet de dupe van zijn.
Twee weken was het een stressy boel. Voortdurend dacht ik : ‘was ik maar eerder begonnen!’. Dan nog eens mislukte drukken, een ontwerpje dat helemaal niet het gewenste resultaat had en ga zo maar door.
Een deadline of dodenlijn kan je figuurlijk het leven kosten. Maar het was het waard in de meeste gevallen.
29/10/2014