Liefde is…
De dag van de geliefden, 14 februari, is weer in aantocht. Op zijn sloefkes en met zacht ellebogenwerk, wringt zich deze ‘feestdag’ weer in ons leven. De centimeters die onze dikbuikige portemonnees verliezen, zetten zich vast op onze vleesbuiken: kilo’s pralines, vettige etentjes die aan buitenproportionele prijzen verorberd worden, liters dikmakende alcoholische dranken die schade aan hart- en bloedvaten berokkenen en nog andere onrechtstreekse gevolgen. Maar dat is nu eenmaal liefde. Voor de ene feestvierder betekent dit liefde voor zijn hartendiefje, voor de andere betekent dit ‘liefde’ voor de Belgische en buitenlandse ondernemers (liefst de grote ketens) en onrechtstreeks voor de Belgische overheid die BTW en belastingen – en nog enkele boetes erbovenop bij onder andere niet- of laattijdige aangiftes en betalingen – heft.
Het is een ‘feest’ dat blijkbaar uit Amerika komt overgevlogen. Als mens zijn we geneigd om altijd iemand de schuld te geven wanneer iets in onze maag gestompt wordt en we vanuit ons schapengedrag de grote hoop maar volgen. Uit ‘verantwoordelijkheidsgevoel’, ‘saamhorigheid’, ‘gemakzucht’, ‘verbeeldings- of interpretatiearmoede’, … wie zal het zeggen. Alle redenen zijn goed.
Maar zijn de Amerikanen wel schuldig aan dit kostelijk fenomeen?
…
Terug in de tijd
Met de teletijdmachine, geleend van professor Barabas, zoeven we terug naar de 5de eeuw na Christus.
Paus Gelasius I, de 49ste paus van de Rooms Katholieke Kerk, gestationeerd in Rome (Italië), besloot in 496 Valentinus van Rome een naam- of herdenkingsdag toe te wijzen omdat hij was omgekomen als martelaar tijdens de christenvervolgingen onder Keizer Claudius II Gothicus, vermoedelijk in 269. Dit zou 14 februari zijn in de Katholieke Kerk. In de Oosters- Orthodoxe Kerk geldt een andere datum.
Van deze Valentinus was toen weinig bekend, maar hij zou bekend staan als iemand die ‘terecht door mensen wordt vereerd, maar wiens daden slechts aan God bekend zijn’.
Eigen schuld(en)
Nu we de Amerikanen kunnen ontheffen van hun schuld ten aanzien van het kostelijke feest ‘Valentijnsdag’ – interpretatiearmoede en kuddegedrag kunnen we niemand ten laste leggen- zeggen we met recht en rede dat deze viering zijn oorsprong vindt in het Katholieke geloof waar Rome – gelegen in het Europese vasteland – de bakermat ervan is.
Er is zelfs meer: 14 februari is sinds eeuwen een merkeldag of een lotdag. Door het jaar zijn er zo’n tien. Op een merkeldag wordt een voorspellende weerspreuk gehouden. In het volksgeloof betekent dit dat deze dag belangrijk is voor het lot van de mens of voor het weer.
Voor 14 februari bestaan er drie verschillende zulke weerspreuken.
‘Dooi op Sint-Valentijn, doet veel water bij de wijn’
‘Zonneschijn op Sint-Valentijn, geeft goede wijn’
‘Is de Aarde met Sint-Valentijn in het wit gehuld, dan zijn de weiden en akkers met vreugde gevuld.’
De laatste is de officiële. Maar zeg nu zelf: als je dit leest zou het op 14 februari liefst een heel wisselvallige dag worden als iedereen zijn goesting moet krijgen. En dan nog in een bepaalde volgorde.
De ideale dag: ’s Nachts begint het te sneeuwen, de middagzon met positieve temperaturen die dan zorgt voor een geweldige dooi en resulteert in veel nattigheid.
Al staat de ideale liefde naast uw zij, zit hij/zij bij u aan de feestdis: het blijft toch altijd wachten op het ideale weer die ons lot bepaalt!
Mady Maeriën
7 februari 2025