Paardentrauma

Deel 1

Veertig jaar geleden…

In een ver verleden, ongeveer veertig jaar terug in de tijd, leerde ik op Arnold, een bruin manegepaard, paardrijden. Een brave, gewillige ruin die ervaringsdeskundige was op gebied van onervaren ruiters. Na een poos leerde de stalmeester me hem zadelen en afzadelen. Het was liefde.

Door omstandigheden ging ik naar een andere manege. Het verleden heeft alle sporen naar de reden hiervan uitgewist. Vermoedelijk was ‘vakantie’ de oorzaak.  Daar werd een gevlekt paard van stal gehaald en naar de buitenpiste gebracht. Ik stond als enige leerling te wachten op ‘mijn paard’. Vond ik raar, want in de andere manege waren we steeds met een groep. Eens ik in het zadel zat, begon hij te steigeren, werd ik op de grond gesmakt. Het was akelig: twee voorbenen in de lucht vlakbij. Ik herinner me dat ik nog kon wegkruipen, weg van het paard. Gelukkig was ik niet gewond, maar des te meer erg geschrokken. De dame die het steigerende paard tegenhield, zei me dat het niet aan mij lag. Maar aan wat dan wel? De gevlekte werd terug op stal gezet.

Dat was de laatste keer dat ik een paard besteeg. Dat was de laatste keer dat ik een paard aangeraakt heb. Arnold heb ik nooit meer teruggezien. Wilde ik ook niet meer.

Die tijd werd er geen aandacht besteed aan trauma’s, negatieve of ingrijpende ervaringen. Je moest gewoon niet flauw doen. Je vermannen. Geen paard meer willen rijden? Dat is dan oké, gaan we niet meer naar de manege. Het woord ‘trauma’ werd niet uitgesproken. Dat was woord gereserveerd voor de mensen die de oorlog van ’40-’45 hadden overleefd. En dan nog.

Dat een trauma onder mijn huid groeide, besefte ik zelfs niet.

Ach… het zij zo

De wens om terug paard te rijden bleef altijd zinderen. Mijn man boekte daarom een 15-tal jaar geleden een begeleide bosrondrijrit georganiseerd door een plaatselijke manege. Maar deze werd geannuleerd door slecht weer.

Nadien deden we geen moeite meer om het paardrijden nog eens te proberen. Ik miste het ook niet. Ik kwam ook niet in aanraking met paarden.

Het verleden sleept achter me aan

Sinds een aantal jaren ben ik dierentolk en dierenoppas aan huis na een viertal jaren als freelancer bij een dierenarts geassisteerd te hebben. Een vrouw hield me staande op de parking van de dierenarts. Zij zocht voor haar roedel chihuahua’s een oppas aan huis. Tijdens de kennismaking kreeg ik een rondleiding over haar domein. In de uitgestrekte weide stonden een zestal paarden te grazen. Of ik ook paarden doe? Enkel water geven? Hooi? ‘Neen, bedankt hoor. Paarden doe ik niet, ik ken er veel te weinig van. ‘ Wanneer een van de paarden naar ons toe kwam, kreeg ik een heel onbehaaglijk gevoel: angst. Zelf stond ik verbaasd te kijken dat ‘angst’ het gevoel was dat zich aandiende. Dus geen paarden, wel de kleine chihuahua’s. Opgelost.

Voorlopig. Enkele maanden later viel een aanvraag binnen van een collega-oppasser. Zij was actief in een andere regio.  Of ik tijdens haar vakantieperiode kon zorgen voor haar hond en de twee katten, geen probleem. Voor haar twee pony’s kwam iemand anders. Want paarden, dat deed ik niet. Ik kende te weinig van paarden om een degelijke dienstverlening te geven. Dat was mijn uitleg. De angst die ik bij de vorige klant voelde opwellen, was al vergeten.

Reiki, de ommekeer

Een dertig jaar geleden werd ik ingewijd in de eerste graad Reiki. Regelmatig gebruikte ik deze energie, vooral voor mezelf, mijn man en mijn dieren en planten. Door omstandigheden leek het me wel comfortabel en nuttig om ook – eindelijk – in de tweede graad ingewijd te worden. Dan zou ik kunnen werken op afstand en met symbolen. Ook op gebied van Energetisch werk kon er blijkbaar vanalles veranderen op dertig jaar. Ik kwam terecht bij Pascale. Een Seichem/Reiki Master en werd nu ook ingewijd in Seichem energie. Even terzijde: Reiki is alleen Aarde-energie, Seichem is Aarde-Lucht-Water-Vuur energie, dus iets sterker.  Ook in de Yod en de Violette Vlam werd ik ingewijd. Bij geen enkele inwijding kreeg ik ‘bijverschijnselen’. Het leven liep zoals het moest lopen.

Maar na deze inwijding als Reiki Master Practioner, kwamen paarden en pony’s nog frequenter op mijn weg. Ook op een andere manier. Laat me stellen in Aardse termen: dwingender, confronterend. Bij mijn collega-oppasser mocht ik nogmaals haar hond en katten gaan verzorgen terwijl zij kon genieten van een deugddoende vakantie. Maar deze keer was er iets gebeurd waardoor een van de vaste verzorgers van de pony’s niet kon. De schrik sloeg me danig om het lijf wanneer Tuurke van blijdschap in draf naar me toe kwam gestormd. Langs de zijkant stond ik en wierp een betonnen muur op tussen mij en Tuurke. Tuurke stond prompt stil, keek me observerend aan en ging lekker verder met grazen in zijn wei.

Door deze confrontatie – al was het in mini-vorm – werd het voor mij heel duidelijk dat de val destijds uitgegroeid was tot een bizarre tumor die vooral angst in mijn hoofd zaaide.  Angst verlamt.

Ik liet het gebeuren en spendeerde er verder geen aandacht noch woorden aan.

Tot een aanvraag in mijn mailbox viel om een oppas aan huis te komen doen voor twee damherten, kippen, twee pony’s en een paard. Vlakbij. Amper drie kilometer rijden en het was op de heen- of terugweg van een ander oppasadres waar ik slechts twee dagen per week moest zijn. ’s Middags.

Een kennismaking met de mensen ging vlot. En ik nam de opdracht aan om twee maal per dag, ’s morgens en ’s avonds de kudde te komen voorzien van eten en drinken.

Volgende week, 14 oktober, volgt het tweede deel