Het is niet altijd makkelijk om als columniste voor een neutraal maandblad iets passend te schrijven. Wikken, wegen, denken, schrappen, schrijven, …. In tegenstelling tot wat men denkt is het soms een moeilijke opdracht.
In deze tijd waarin terreuraanslagen en legerbezettingen de wereld bezigt, staat haaks daarop Valentijnsdag in aankomst. Oorlog/geweld versus Liefde. Wat zet je dan het best in het daglicht? De Liefde? Waarop de helft van de lezers gaat repliceren: ‘amai, heeft ze niet meer inlevingsvermogen?’ Of ga je voor de slachtoffers van de voorbije
terreuraanslagen? Waarop de andere helft van de lezers gaat reageren met :
‘amai, en zoiets zwartdenkend schrijft columns?’
Om iedereen goedgemutst te houden heb ik besloten om over beiden te schrijven. Overdacht en neutraal.
Na de aanslagen in Parijs stond ik perplex. Hangend in de zetel heb ik voor mezelf een nieuwe dimensie aan de bejubelde ‘Artistieke vrijheid’ gegeven. Ik vergeleek het met autorijden. Je mag rijden waarnaartoe je wil, er zijn geen grenzen. Zonder
snelheidsbeperkingen en verkeersregels loopt het mis, omdat we allemaal andere
visies, gewoontes en meningen hebben. Omdat we binnen de maatschappij toch
veilig willen functioneren kan – en ik onderstreep hier – eender welke
vrijheid best toegepast worden binnen een breed kader van grenzen.
Naar mening gaat het ook zo met de Liefde. Onvoorwaardelijk staat niet gelijk met onbegrensd. Bij onvoorwaardelijke Liefde is iets doen of geven vrij van de idee, de hoop of
de wens om iets ervoor in de plaats te krijgen. Meestal bedrijven wijzelf deze onvoorwaardelijke liefde in ons privéleven en op evenementen. Drankbonnetjes die we over hebben geven we aan een oudere man met een hondje die, na observatie van de massa, het
verdient. De man was gelukkig en we hopen dat zijn biertje of koffie goed heeft gesmaakt.
Onbegrensde liefde is weer iets anders. Van iedereen even veel houden is op spiritueel niveau best mogelijk. Het leven zou leuker zijn.
Maar een vriendin heeft een ander voorbeeld van onbegrensde liefde gevonden. Iets
extremer. Op een website van een man las ze dat hij zijn Ware Liefde had gevonden na een aantal mislukte relaties. Een beschrijving van zijn Ware Liefde stond ook online: ‘een nette dame’, ‘een dame vol spirit’.
Ze liet dit stukje over zijn Ware Liefde even bezinken.
‘Waarschijnlijk’, zo vertelde ze me, ‘lag het wel aan mij, maar de theorie van destijds over het gebruik van bepaalde en onbepaalde lidwoorden stak de kop op’. En dan begon de zinsontleding met definiëring van interpretaties.
‘Een dame’: eender welke dame, niet nader te specifiëren, misschien nog onbekend.
Leuk, het is nog een vrijgezel of iemand die elke maand zijn Ware Liefde geeft aan (een) ander(en), dacht ze. Onbegrensde liefde dus.
‘De Ware Liefde’: De Liefde in zijn perfectie. Blij dat hij deze mooie ervaring rijker is.
Ze kon het niet nalaten deze unieke onbegrensde man per mail te contacteren. Ze gaf uitdrukking aan haar wens om ook eens zijn Ware Liefde te zijn, want dat zijn tekst de indruk bij haar opwekte dat hij nog zoekende was. Of op zijn minst regelmatig verloren liep.
Ze vroeg het ‘aan’, zoals pubers het zeggen.
Hij mailde haar terug. Bleek deze heer reeds gehuwd te zijn met zijn Ware Liefde die noemt ‘een dame’.
Ze schrok zich een appeltaart! Ze dacht: ‘Mijn echtgenoot? Bigamie? Kan dat hier in België?’
De Ware Liefde is onbegrensd en verdient een naam.
Fijne Valentijnsdag!
13/2/2015