Corona-Stress-Kat (C.S.K.): 4

Kat met gedragsstoornis. Wat te doen?

Het verhoor

Het avondeten is altijd de tijd om met elkaar een goed gesprek te voeren. Dit keer zou het een verhoor worden.

Dat de omgeving aan de basis lag van Teddy’s gedragsstoornis, kon ik al zo goed als uitsluiten.

De andere huisgenoten waren meestal ook geen probleem. Af en toe was er wel eens ruzie tussen de drie viervoeters met het nodige geblaas en geren.

Blazen is een manier voor een kat om te zeggen ‘dit is mijn grens, stop en ga weg’. Het is de bedoeling dat de tegenstander dan rechtsomkeert maakt en weg wandelt. Zoniet, zit het er bovenarms op en vliegen de plukjes pels in het rond. Een andere manier van communiceren om hun grens aan te geven, kennen ze niet. En soms gebeurde het dat ze achter mekaar renden. Maar een discussie zodanig dat ik ze uit elkaar moest halen of iemand apart zetten, … nee.

Integendeel: wanneer Teddy of Biebel naar buiten wandelde om hun territorium te controleren op indringers, wachtten ze op elkaar. Altijd samen op pad. De derde, onze Perzische kater, is niet zo’n avonturier.

Bleef er de derde optie over: de eigenaar(s) die voor structuur en tijdstippen zorgen (of niet). Want buiten het feit dat een kat gehecht is aan zijn omgeving -in tegenstelling tot een hond – is een kat ook gehecht aan tijd. Altijd op hetzelfde uur naar buiten, altijd op hetzelfde tijdstip eten, … . Een kwestie om de omgeving met alles erop en eraan zo berekenbaar mogelijk te maken en het stressniveau van de kat zo laag mogelijk te houden.

In een multi-kat huishouden is het daarom ook belangrijk – ten allen tijden – dat er verschillende vluchtroutes in huis zijn. Algemeen geldt: voor iedere kat een kamer. Wij zagen het iets ruimer en hebben deze maatstaf verruimd tot ‘iedere kat een verdieping’. Ook de drinkbakken staan -vanwege deze berekenbare en veilige omgeving creëren – op plaatsen waar ze naar alle kanten kunnen vluchten.

Het was zeven uur ‘s avonds en Teddy was terug op de poot. Hij zat op het keukenmatje en iets was er aan hem veranderd. Zelfs mijn man constateerde dat de zwarte kater rustiger was geworden. Misschien nog de uitwerking van de sedatie, maar toch. Met zijn gele oogjes keek hij ons aan. Naar ons, die onze gedragsgestoorde kat vol compassie stonden te aanschouwen.

‘Wat doe je nu ‘s morgens als je beneden komt?’, vroeg ik mijn man aan tafel.

‘Gewoon, zoals anders. Teddy en Biebel buiten laten en dan zit ik hier te werken aan tafel.’

‘Hoe lang laat je ze buiten blijven?’, vroeg ik hem.

‘Tot Teddy aan het raam krabt om binnen te komen.’

Ik drong aan: ‘En hoe lang is dat dan? Hoe lang blijft dan hij buiten?’

‘Twintig minuten’, antwoordde hij.

‘Twintig minuten maar?’

‘Ja, twintig minuten en dan staat hij aan raam te krabben en te dabben. Straks ligt dat raam eruit!’

‘En wanneer plast Teddy dan voor de badkamerdeur?’, vroeg ik hem.

‘Dat weet ik niet.’

‘Ligt het er al voor je naar de badkamer gaat, of pas als je uit de badkamer komt?’

Manlief gaf aan dat Teddy pas zijn plasje deed nadat hij in de badkamer gegaan was. Het was niet sproeien tegen de muur, maar echt een plasje op de grond. Zonder bloed erbij, gewoon een geel plasje.

Een en ander begon me duidelijk te worden. Het actieplan wat ik voor ogen had was het proberen waard alvorens eventueel over te gaan tot een herplaatsing van Teddy.

Dit is geen medisch artikel. Ga altijd naar een dierenarts bij problemen met huisdieren.

14/42020