Artieblog

De auteur

Boris Akoenin is in 1956 in Georgië geboren als Grigori Tsjchartisjvili. Akoenin is hoogleraar Japanse taal en letterkunde, vertaler en hoofdredacteur van een literair tijdschrift.

Zijn schrijversnaam Boris Akoenin heeft hij voor het eerst gebruikt in 1998 bij de publicatie van zijn eerste misdaadroman Fandorin. Akoenin betekent, vertaald uit het Japans, schurk.

Boris schreef verschillende romans. Fandorin is de eerste van de zeven in deze reeks die gaat over de speurder Erast Petrovitsj Fandorin en die uitgegeven zijn in het Nederlands.

Romans zoals ‘de minnares van de dood’, ‘De zwarte Stad’ en ‘Geen tot ziens’ zijn niet uitgegeven in het Nederlands.

De volgende romans waarin de kleinzoon van Erast – Nicolas- de hoofdrol speelt zijn ‘Dubbelschat’, ‘Vrij lezen’, ‘F.M.’ en ‘Valk en zwaluw’. -Alleen de eerste 2 delen zijn in het Nederlands vertaald.

Dan volgt er nog een trilogie waarin de hoofdrol voorbehouden is aan een non, zuster Pelagia. ‘Pelagia en de witte buldog’, ‘Pelagia en de zwarte monnik’ en ‘Pelagia en de rode haan’.

Korte inhoud

Het verhaal begint met twee dames – een juffer en haar gouvernante – die op een plein in Moskou op een bank zitten. Er komt een jongeman aan, blijft voor hen staan en vraagt of hij de juffer mag kussen. Zoniet, zal hij zelfmoord plegen. Erast Fandorin, een 19-jarige ambtenaar onder Ksaveri Feoliktovitsj Groesjin (hoofd gerechtelijk onderzoek recherche) wordt belast met dit onderzoek.

Al jaren ligt dit boekje in mijn boekenkast. Het is door de eenvoud van titel dat ik deze roman nooit ter hand heb genomen. Tot nu. Een Russische misdaadroman die alles heeft. Humor, rijke beeldende taal,, romantiek, mysterie, …

Setting, personages en opbouw

‘Fandorin’ speelt zich af in 1876 in Moskou en deels in Londen. De personages verplaatsen zich enkel per boot, trein en koets. De poststukken deden er nog dagen over eer ze bij de geadresseerde kwamen. Ook klederdracht en gewoontes zijn aangepast aan deze periode. Akoenin heeft deze periode zeer goed beschreven.

De personages zijn uitstekend uitgewerkt. Boris Akoenin heeft ze niet uitgediept op karaktereigenschappen, maar eerder op hun daden. Zonder overweldigend te zijn, maar wel herkenbaar. En soms zijn ze omgeven door een vleugje mystiek. Niet alle personages zijn helemaal uitgewerkt tot op het bot, gelukkig, want er zijn er wel wat. Akoenin maakt een duidelijk onderscheid tussen hoofd- en bijpersonages waardoor het memoriseren van de personages vlot gaat. Het is ook door de herkenbaarheid en ook de ‘eenvoud’ van de karakters dat het boek vlot leest. In het begin is het eventjes wennen als Belg aan de Russische namen, maar het went.

Het verhaal is goed opgebouwd. Een logische opbouw zonder flashbacks. En de hoofdstukjes beginnen allen met een kort samenvattend zinnetje. Bijvoorbeeld ‘Hoofdstuk 6 waarin de mens van de toekomst opdaagt’. Het plot is ook formidabel. Je kan niet in het midden van het verhaal zeggen hoe het waarschijnlijk kan aflopen. Voortdurend wordt de lezer verrast door wendingen. Het spreekt voor zich dat de afloop ook verrassend is.

Verrassend

Akoenin heeft me zeker verrast met zijn schrijfstijl en woordkeuzes.

Het mag dan een misdaadroman zijn, maar humor ontbreekt zeker niet. Zowel situaties als woordspelingen.

Ook beschrijvingen zijn in rijke beeldende taal gedaan en in oude gangbare taal. Zoals bijvoorbeeld ‘jeunesse dorée’, ‘frisse fysionomie’, ‘gesticulaties’, ‘zonder hem ben ik helemaal onthand’p. 101.

Bijvoorbeeld: ‘Het was een beetje donker in de schaduwrijke kamer…’p. 266

Bijvoorbeeld: ‘De kogel ketste jankend tegen de muur…’ p. 251

Wat me opvalt is ook het veelvuldig gebruik van verkleinwoordjes.

Ook een beetje horror die me doet denken aan Hitchcock en romantiek vullen het verhaal op een positieve manier.

Wat men in onze literatuur weinig tegenkomt zijn haakjes waartussen iets verduidelijkt wordt. Daar maakt Akoenin ook gretig gebruik van, wat het lezen toch prettig maakt.

Conclusie

Boris Akoenin staat op mijn lijstje van lievelingsauteurs. De opbouw en het ‘dunne’ verhaal doet me denken aan Agatha Christie. Akoenin vind ik vanwege zijn rijke beeldende taal en humor net iets beter dan Christie. Het is ook geen zwaar boek. Het is niet typisch Russisch geschreven waar je door een reeks bijwoorden moet ploeteren. Het is verteerbaar. Zeker een aanrader voor wie van misdaad, humor en mystiek houdt.

Citaten:

P 95: ‘Je weg vinden is het allerbelangrijkste in het leven van ieder mens’.

Mady Maeriën

13/8/2021

Over de auteur

Paula Hawkins is een Britse schrijfster die geboren is in 1972.  Ze is bekend van ‘Het meisje in de trein’ gepubliceerd in 2015 en tevens haar eerste roman onder haar eigen naam. Een echte debuutroman is ‘het meisje in de trein’ niet.

Aanvankelijk was ze journaliste bij The Times en publiceerde op freelance basis publicaties. ‘The Money Godess’, een financieel adviesboek voor vrouwen bracht ze in 2006 uit.

Onder het pseudoniem Amy Silver schreef ze romantische komedieromans. ‘Recessionista slaat terug’, ‘Alles wat ik wil voor kerst’, ‘1 minuut voor middernacht’ en ‘de reünie’ zijn de titels.

‘In het water’ is Hawkins tweede roman uitgebracht in 2017.

De cover van ‘in het water’

De cover is in dezelfde stijl als ‘het meisje in de trein’ en is toepasselijk. Ook de titel dekt volledig de lading van het verhaal. De thema’s die Paula Hawkins behandelt zijn spijt-vergeving, maar vooral dat alles anders kan geïnterpreteerd worden en daardoor ieders realiteit ontstaat.

Schrijfstijl en opbouw

De manier waarop ‘in het water’ geschreven is – opgebouwd is- is over een andere boeg gegooid dan ‘Het meisje in de trein’. Het duurde ook een tijdje eer ik me in het verhaal kon bewegen en er volledig in zat. Het verhaal wordt verteld vanuit een afwisselend perspectief (meervoudig perspectief). Jules, Josh, Lena, Erin en Sean vertellen zelf hun verhaal. De andere personages zijn geschreven in het personele perspectief. Regelmatig is er ook een flashback naar jaren voordien.

Af en toe is de indeling in hoofdstukken ‘raar’ en lijkt het onlogisch. Bijvoorbeeld van p. 149 tot 153 is Erin aan het woord. En dan begint er een nieuw hoofdstuk van p. 154 – 155 waarin ook Erin aan het vertellen is. Toch een geheel andere aanpak dan in ‘Het meisje in de trein’. Het voordeel van deze opbouw is dat er kleine ‘hoofdstukjes’ ontstaan waardoor je tussen de soep en de patatten kan lezen zonder de draad kwijt te raken.

Personages

Er zijn veel personages in deze roman. Paula Hawkins heeft ze wel goed uitgewerkt. Stelselmatig worden alle personages uitgediept. Allen hebben hun eigen geheim en daardoor wordt de lezer ook telkens op het verkeerde been gezet. Hetgeen het verhaal ten goede komt. Er is echter 1 personage die me overbodig leek en dat is Robbie. Hij zorgt wel voor meer ‘mysterie’ maar verder in het plot heeft hij geen meerwaarde.

Setting en plot

De rivier is de setting waar ‘In het water’ zich afspeelt. Hawkins blijft in deze setting, wijkt af en toe uit maar dit komt ook het verhaal ten goede.

Het plot is goed en op tijd en stond worden er toch interessante twisten in het verhaal gegooid.

Een spannend boek waarbij mijn verwachtingen volledig zijn ingelost.

Citaten:

P 254: ‘Alles was mogelijk. Al je het geluid van hoeven hoort, verwacht je paarden te zien maar het zouden ook zebra’s kunnen zijn.’

Mady Maeriën

11 aug 2021

Deze recensie heeft betrekking op de eerste zes boeken van de reeks. ‘de zeven zussen’, Storm, Schaduw, Parel, Maan en Zon.

De Auteur

Lucinda Riley is het pseudoniem van Lucinda Edmonds. Ze werd geboren in Noord Ierland op 16 februari 1966 en overleed op 11 juni 2021 aan kanker.

 Lucinda was actrice tot 1992. De diagnose ziekte van Pfeiffer werd gesteld en ze moest noodgedwongen het bed houden.  Vanaf dan begon ze haar carrière als schrijfster onder de naam Lucinda Edmonds. Eerst zette ze een verhaal op papier dat al lang in haar hoofd zat. Vanaf 2010 schreef ze onder de naam Lucinda Riley.

Vanaf 2013 begon Riley aan haar reeks van de zeven zussen. Deze reeks is gebaseerd op het sterrenbeeld ‘het zevengesternte’. Pa Salt adopteert kinderen en elk kind – allen meisjes – krijgen de naam van een ster. Na zijn dood laat hij aan elk van zijn kinderen een brief na en coördinaten over hun afkomst.

De boeken: opbouw, personages, schrijfstijl , …

Er wordt gediscussieerd of deze reeks wel literatuur is. Daar kan ik na het lezen van de zes eerste boeken geen antwoord op geven. Ik zou ja en nee zeggen. En eigenlijk doet het er niet toe.

De opbouw van de boeken is goed. Gedurende de reeks is deze consistent. In hoofdstukken verdeeld heb je de ene keer het verhaal van het meisje, de andere keer het verhaal van hun voorouders.

De personages zijn herkenbaar en kunnen ieder van ons zijn. Ze zijn ook goed uitgewerkt. Elk personage heeft ook zijn eigen karakter dat duidelijk ontplooid wordt. Maia en Star zijn mijn favorietjes. Het spreekt me vooral aan hoe ze ontplooien en veranderen tijdens het verhaal. Electra is mijn minst favoriete.  

Het verleden van de meisjes – of de geschiedenis van hun voorouders – zijn gebaseerd op historische feiten. Bijvoorbeeld boek 1 gaat over Maia. Het Cristo monument in Brazilië bestaat echt. Het zesde boek gaat over Electra wiens roots in Zuid-Afrika ligt en ook in New York. De problematiek van rassenhaat en de gevolgen heeft Riley goed aan het papier toevertrouwd. Er zijn twee boeken die me het meest aanspreken en die bijgevolg ook het vlotste lezen. Dat is ‘Schaduw’ over Star en ‘Parel’ over CeCe.

Het thema in ‘Schaduw’ is opoffering/dood/vergeving en speelt zich af in de setting van kunst-natuur-dieren. ‘Schaduw’ is ook het meest verrassende verhaal. In dit boek is Archie mijn favoriet omdat hij humoristisch is maar vooral een volhouder. Een puntje van kritiek: het boek leest vlot maar het duurt vrij lang in het begin en wordt dan bij momenten saai.

‘Parel’ gaat over Cece wiens roots in Schotland ligt en in Australië. Het is een boek dat het meeste spanning en wendingen heeft. Tegen het einde wordt het net iets te emo en valt wat flauwtjes uit. Ook de titel dekt het meest de inhoud tegenover de andere boeken.

Het zesde boek ‘Zon’ is een moeilijke om te beoordelen. Het thema – rassenhaat- spreekt me erg aan, het verhaal ook. Maar er waren te veel personages. De personages zijn naar mijn gevoel ook niet zo uitgediept dan in de andere boeken. Ze zijn eerder oppervlakkig. Een ander kritiek punt is dat er veel te lang over The Ranch geschreven wordt. Het verhaal werd vervelend.

De historische feiten heb ik nagetrokken en kloppen. Ook de verwijzingen van het ene boek naar het andere kloppen. Gezien de vele uren research, dat de verhalen kloppen en op elkaar afgestemd zijn, er belangrijke maatschappelijke thema’s aangegrepen worden is het voor mij persoonlijk een reeks die een meerwaarde heeft in de literatuur.

Anderzijds is het – niettegenstaande het heel vlot geschreven is en leest als een treintje – qua woordkeuze geen literaire hoogstand. De schrijfstijl doet me denken aan iemand die graag schrijft, graag dikke boeken schrijft, maar niet graag schrapt omdat het boek dan te dun wordt. Maar zelf stoort het me niet.

Conclusie

Deze boeken heb ik toch met plezier gelezen. Ze behoren tot historische fictie wat voor mij betekent dat ik iets bijleer maar toch in een ontspannende setting.

Veel citaten zijn er niet die ik genoteerd heb.

Uit het boek ‘Schaduw’ p. 57: ‘Sinds een tijdje denk ik veel na over wat talent nou

                                               Eigenlijk is.’

                                    p. 220: ‘…Hoe kunnen we ooit kiezen van wie we houden als

                                                 de maatschappij dat ons oplegt?’

                                     p. 530: ‘Zijn enige misdaad was dat hij geboren was.’

Mady Maeriën

4/8/2021

Meesterlijk vertelde Antwerpse geschiedenis

Jeroen Olyslaegers, schrijver van literatuur en theaterstukken, is in 1967 geboren in Mortsel.

In 1994 is zijn debuutroman ‘Navel’ gepubliceerd. Na 1999 heeft Olyslaegers zich geconcentreerd op het schrijven van theaterstukken voor de Koninklijke Vlaamse Schouwburg en Het Toneelhuis.

In 2009 verschijnt het eerste deel – ‘Wij ‘- van de satirische serie volksromans die allen beginnen met ‘W’. ‘Winst’ in 2012 , ‘WIL’ in 2016 en ‘Wildevrouw’ sluit deze serie af in 2020.

Jeroen heeft drie literatuurprijzen in de wacht gesleept. Ook op met zijn theaterstukken valt hij in de prijzen. Zo wordt hij in 2014 bekroond met de Edmond Hustinxprijs voor toneelschrijvers.

Olyslaegers wordt vooral geëerd en is bekend dat hij schrijft over maatschappelijke problemen .  Zo heeft hij samen met Paul Mennes een stuk geschreven over de aanslagen van 11 september 2001.

‘Wildevrouw’ gaat over Antwerpen in de 16^e eeuw. Beer, een herbergier die van Antwerpen naar Amsterdam verhuisd is, blikt in 1577  terug op het jaar 1567 in Antwerpen. Het is de periode net voor de beeldenstorm waarin Antwerpen bezet is door Spaanse troepen, boeken verboden zijn, lutheranen/calvanisten en papen strijden een religeuze oorlog en waar John Dee probeert de code te kraken om rechtstreeks te communiceren met God. Beer vertelt ook over zijn eigen miserie en tegenslagen. Zijn drie vrouwen zijn in het kinderbed gebleven. Zijn hele leven lang ziet hij dit als een vloek.

Hoewel het boek handelt over de middeleeuwen, zijn er toch verschillende politieke, maatschappelijke en religieuze thema’s die vandaag terug komen. Ik stel me de vraag of ze ooit zijn weggeweest? Bijvoorbeeld corruptie, ‘vrijheid’ die onder druk staat, geld en dat dit ten goede en te kwade kan besteed worden. Of wetten die het aanmoedigen om te klikken. Hebzucht. Religieuze oorlogen.

Olyslaegers beschrijft machtig goed deze middeleeuwse periode. Het is alsof je door de kleine straatjes wandelt en je als lezer zelf als een onzichtbare entiteit in het verhaal betrokken bent. Het is heel duidelijk en ook bewonderenswaardig dat er veel opzoekwerk is verricht om tot dit resultaat te komen. Ook historische details, bijvoorbeeld dat het al jaren verboden is om de pispot vanaf een verdiep uit te gieten, heb ik onthaald met verwondering. Pittige interessante details dus.

De taal die Jeroen gebruikt is soms plat en boers, maar dit past volledig in de tijdsgeest.

De historische personages, zoals John Dee (astroloog-natuurfilosoof-wiskundige), Jan Grauwels (scheepsverzekeraar), Ortelius (cartograaf), … hebben allen bestaan. Het is meesterlijk hoe Olyslaegers hen tot leven brengt, hen laat groeien doorheen het verhaal.  

‘Wildevrouw’ is zeker een boek dat het meer dan waard is om te lezen. Ook al ben je niet geïnteresseerd in geschiedenis, de verhalen alleen al en de sfeerschepping zijn de moeite. Het is geen makkelijk boek. Tijd en traag lezen is de boodschap.

Ook de cover van het boek is op zijn plaats en typeert het verhaal. Het zijn de Wildeman en de Wildevrouw van het stadswapen van Antwerpen. Er is ook een website www.wildevrouw.be waar nog meer achtergrondinformatie wordt gegeven over personages en historische gebeurtenissen.  De moeite waard om eens te bekijken (lezen).

Enkele citaten die ik de moeite vind:

p. 19: ‘Iedere waanzin heeft zijn eigen geschiedenis.’

P. 44: ‘Vanaf het moment dat er 1 dacht dat hovaardigheid geen zonde hoefde te zijn, maar een mogelijkheid was om nog meer aanzien te verwerven, slingerde de versmachtende domheid zich rond het gezond verstand.’

P. 87: ‘Het vergt moeite om niet tegen uzelf te liegen.’

p. 209: ‘Volgens mij zit er een grote behoefte in ieder van ons om bedrogen te worden.’

Mady Maeriën

4/8/2021