Consequent zijn zonder enige uitzonderingen. Kan dat?
Het is een hamvraag op sollicitatiegesprekken: ‘Wat zijn je zwakke en sterke kanten?’
Op zich lijkt het eenvoudig en is het antwoord dat je zal geven ogenschijnlijk waarheidsgetrouw.
Een zwakke kant van mezelf is ‘twijfelen’.
Maar is dat echt mijn zwakke kant?
Pas op latere leeftijd, na je vijfenveertigste, vervagen de uitroeptekens van je
gelijk in een veelvoud aan vraagtekens. Je begint noodgedwongen aan een serieus
zelfonderzoek onder leiding van een therapeute die een gepaste en professionele
begeleiding kan bieden.
Om tot waarachtige kernantwoorden te komen is het van cruciaal belang de juiste vragen
te stellen in de juiste bewoordingen en in de juiste volgorde.
Daarom ben ik er nog maar net –bij wijze van spreken – achter gekomen dat mijn sterke
kant en ook een van mijn topwaarden en –normen in het leven ‘consequent’ zijn
is. Een waarde die ik in een ander mens ook echt waardeer.
Desondanks deze openbaring die de vele vraagtekens zouden moeten oplossen, rezen er bij mij nog meer vraagtekens.
Mensen die in mijn kring vertoefden, trokken hun wenkbrauwen op.
‘Consequent zijn is toch een deugdelijke eigenschap? Daar mag je best fier op zijn! ‘, zo spraken zij. Want ook zij en de vele andere soortgenoten houden van rode draden. En vooral welk vlees ze in de kuip hebben.
Eten we nu kip of het verfijnde paardenvlees?
Tot mijn ultieme test of ‘consequent zijn’ wel altijd zo’n deugdelijke eigenschap was
vanuit hun perspectief, was ik het verfijnde paardenvlees. Ze smulden en
genoten en vereerden mijn sterke kant.
Er passeerden een heleboel mensen de revue. Enkelen uitgezonderd, vroegen naar aanleiding van mijn consequente beslissing een uitzondering voor hun zelf. Waarop ik dan
antwoordde: ‘ik zal erover denken.’ Tijdens die denkperiode stelde ik mezelf
vragen., Consequent zijn zonder enige uitzonderingen. Kan dat? Als dat niet kan, ben ik dan nog wel consequent? Een het zou nefast zijn omdat dit geval als referentiepunt zou
dienen voor de volgenden. En was ik mezelf dan nog trouw?
Ik deelde mijn antwoord mede dat er geen uitzondering kon gemaakt worden. Slechts
enkelen begrepen het. Velen gooiden hun bestek op de grond en verlieten de
tafel. Zij wisten zeker dat een consequente beslissing (hetgeen tot dan een bejubelde karaktereigenschap was)het verfijnde paardenvlees omgetoverd had in verrot vlees.
Hetgeen me het meest verwonderde was dat consequentheid bejubeld werd zo lang het niet bij hun zelf werd toegepast.
Zouden zij zichzelf niets wijsmaken?
Mady
Maeriën
24 mei 2016