Obesitas bij katten: de oorzaak en voeder oplossing.
Toen we in 2009 afscheid moesten nemen van ons jongste kattinnetje Tokepie, waren we er kapot van. Ze had leukemie.
Haar moeder Plop – die een jaar later zou overlijden aan een oogtumor- en onze vriendelijke, zorgzame kater Muis waren nog onze huisgenoten. Ik had me voorgenomen om geen katten meer bij te nemen en zo stilaan, na twintig jaar, te denken aan een huisdierloos gezin.
Tot er een dame kwam op kantoor. Enkele dagen na het heengaan van Tokepie.
‘Ik heb een nestje met kittens,’ zei ze, ‘schoon poesjes, wil je er geen adopteren?’
Met tranen in mijn ogen keek ik op en antwoordde dat we net een katje verloren waren.
‘Awel, een reden te meer om er eentje bij te nemen’.
‘En zit er een rosse kater bij?’, vroeg ik haar.
Ja hoor! Die had het levenslicht gezien en tippelde bij haar rond.
Na overleg met mijn echtgenoot besloten we om toch eens te gaan kijken.
Een klein, ros, bundeltje donzig haar wipte rond samen met zijn broers en zusjes. Hij kwam naar ons toe en stal onze harten.
Ik hoor het de dame nog zeggen: ‘Het is de rustigste van de hoop.’
We doopten hem Biebel omdat zijn vrij lange haartjes recht omhoog staken.
In eerste instantie moest onze oudere kater Muis niets weten van het kleine grut dat voortdurend wilde spelen. Nadien zijn het beste vrienden geworden. Muis werd de mentor van het pluizige diertje.
Er was een scherp kantje aan Biebeltje: telkens ik vlees aan het bakken was, miauwde hij ononderbroken om een stukje te krijgen. En kaas! Hij was verzot op kaas! Nog steeds trouwens. Zijn hunker naar vers gebakken vlees ging voorbij. Het was net Garfield maar dan een Small. We lachten er toen mee.
Het was een goed duo, Muis en Biebel. Lagen dikwijls samen, kregen ’s nachts de deur van de living open om zo naar boven te sluipen en zich ongezien en ongehoord neer te vleien op ons bed.
Muis was een goede jager en hij leerde het kleine grut algauw verschillende jachttechnieken. Hoeveel levende muisjes wij ooit in ons huis gehad hebben! Ook boomklimmen stond in het leerprogramma. Ik zie Biebel nog voor me toen hij een flinke aanloop nam richting boom, verticaal sprong en met zijn vier klauwen en buikje tegen de boom bleef plakken. Echt plakken! Vervolgens keek hij even naar zijn mentor, die opzij stond te kijken, om bevestiging te krijgen dat het oke was.
Later kon Biebel zelfstandig in die boom klimmen. Van takje tot takje, tot bijna in de top. Zijn eerste- en enige keer- dat hij dit deed was net op die zaterdagvoormiddag omstreeks 9.30 u ,dat we eens naar de rommelmarkt wilden gaan. Mooi weer, zonnig, niet te warm, je weet wel… zo’n dag dus. Hoe zeer we ook riepen, Biebel bleef klimmen.
Tot we op een moment dachten: ‘nu moeten we de brandweer bellen’. Het probleem was dat de brandweer met hun wagen niet tot in onze tuin geraakte. Daar zat onze Garfield Small, bijna in de top op een tak, te zitten, wachten, tot de grond naar hem kwam. Zo waren we genoopt ook te blijven wachten, want vertrekken met de kat in de boom …. NOPE. Onze tuinstoeltjes voor de boom, de tuintafel eronder zodat Biebel tenminste daarop kon springen. En zo wachtte iedereen: hij boven, wij beneden. Het heeft enkele uren geduurd, maar de avonturier is weer op zichzelf ter aarde gekomen. Om preciezer te zijn, exact om 13 uur kwam hij gezwind naar beneden. De rommelmarkt was gedaan.
Qua activiteitsniveau zat het dus goed. Want hij kon, tussen zijn activiteiten door, ook rusten en lui zijn. De manier waarop hij uit zijn zeteltje kroop vertelde al veel. Het was een speciale manier van opstaan: hij liet eerst zijn voorpootjes ervan af glijden, zijn lijfje gleed mee maar dan in een draai en de achterpootjes volgden.
In het stelen van eten bleef Biebel een held. Hij schrokte zijn potje leeg, duwde Muis weg van zijn potje en begon onbeschaamd zich vol te vreten met de portie van zijn nonkel. Hoe dikwijls we ons boos gemaakt hebben, hoe dikwijls we Biebel ‘van de pot gerukt hebben’! Maar zolang Muis het toeliet hadden wij als mensen niet veel in de pot te roeren. Zijn gewicht … . Laat ons zeggen dat hij ondertussen Garfield Large was.
Wanneer er bezoek kwam vonden ze Biebel een Teddybeertje en vergeleken hem met Garfield. Een dieet drong zich op. Makkelijk gezegd. Wat doe je als de ene kat een overvloed moet krijgen en de andere moet minderen? We hadden hen toen nog niet geleerd om op vaste tijdstippen uit elk hun eigen potje te eten.
Op de koop toe was Muis ondertussen een nierpatiënt geworden, was blind en was 15 jaar. Deze kat nog leren om anders te eten was geen goed idee.
Het leuke verstopspelletje dat Biebel met Muis speelde – rustig achter een gordijn of deur wachten om Muis de stuipen op het lijf te jagen en er dan een jacht ontstond- was ook verleden tijd. Biebel wilde nog wel, maar de speelse jachtpartijen werden nu geblaas en gesis van Muis uit. Ook de dagelijkse wandelingen, de strijd voor de beste plaatsen in de bloembakken, … alles verdween. Biebel leek het niet te begrijpen. Zijn lichamelijke beweging verminderde ook. Op 17-jarige leeftijd overleed Muis, totaal aan zijn einde, moe. Biebels mentor, Biebels vriend.
Biebeltje zagen we bijna niet meer. Hele dagen zat hij boven verstopt in een open kast waar Muis soms ook lag. Onze Garfield Large bewoog niet meer, knuffelde niet meer, hoezeer we hem ook aanmoedigden. Het gemis van zijn kameraad moet erg geweest zijn.
Garfield Large werd Garfield XL. Op zijn hoogtepunt woog hij 9.100 kg. Bezoekers bleven het een prachtkat vinden. Een teddybeer, schattig,… Hoe vertederend het ook was dat hij zijn eigen stoel bij ons aan de keukentafel had en bij ons aan tafel schoof (maar nooit iets kreeg), hij volop kusjes gaf als charmeoffensief (oogjes zachtjes dichtdoen), hoe grappig het ook was dat hij kon rennen als de beste bij het openen van een potje platte kaas, in een wip bij ons stond wanneer we soepballetjes aan het rollen waren, dat de geur van pannenkoekendeeg als een magneet op hem werkte, … . Het was niet leuk meer. Hij paste bijna niet meer in zijn transportbox, kon nog maar net door het kattenluikje, en wanneer we bij de dierenarts waren was het heffen en sleuren om hem op de behandeltafel te krijgen.
Ondertussen hebben we terug … DRIE katten. Tien jaar na ‘het denken aan een huisdierloos gezin’. Het is ons niet gelukt. We hebben nu een andere manier van eten geven want Biebel staat op dieet. Op vaste tijdstippen, elk zijn bakje en elk zijn hoeveelheid naargelang het activiteitsniveau. Ook het soort eten is aangepast naargelang de behoeften. Zo krijgt Biebel -de minst actieve – senior eten waar de caloriën verlaagd zijn. Teddy – de meest actieve kat – krijgt volwassen voeding. Ik heb een babyweegschaal aangeschaft die goed gebruikt wordt. Maandelijks alle drie op de weegschaal. Zo kan ik direct bijsturen wanneer nodig.
Biebel zweeft nu tussen Garfield XL en Garfield L. Hij weegt 7.700 kg. En niettegenstaande zijn streng dieet valt hij geen gram meer af.
Ik moet dikwijls denken aan de dame die me zei: ‘het is de rustigste uit de hoop’. Want bewegen… blijft nog steeds een hekel punt. Alleen zeer essentiële verplaatsingen worden nog gedaan.
Maar hij is wel schattig, lief en verlegen.En kan vertederende kusjes geven op commando.
Mady Maerien
4/6/2020